Ο ΜΙΚΛΑΝΤ ΣΤΗ «ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»

Ο Έρικ Μίκλαντ θα είναι πάντα ξεχωριστός...

Η «Μηχανή του χρόνου» εντόπισε τον Έρικ Μίκλαντ και το «κουνούπι» μίλησε στο gazzetta.gr για την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του και το νέο δρόμο που χαράζει. Γράφει ο Θάνος Σαρρής.

Διάβασε περισσότερα στο: Ο Έρικ Μίκλαντ θα είναι πάντα ξεχωριστός... | gazzetta.gr
Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr

eric1.jpg

Τα πρώτα βήματα

Ο Μίκλαντ ξεκίνησε να παίζει μπάλα ως πιτσιρικάς στη Ρίσορ της πατρίδας του και το 1989 πήγε στη Μπρίνε, όπου ξεκίνησε ως επαγγελματίας. Το σημαντικότερο κεφάλαιο όμως στη χώρα του αποτελεί η Σταρτ. Εκεί ξεκίνησε η πορεία προς την καθιέρωση. Ο Έρικ δεν ήταν ένας συνηθισμένος Νορβηγος ποδοσφαιριστής. Κοντόσωμος και μικροκαμωμένος, αλλά με εκπληκτική τεχνική και τρεξίματα. Το 1990 αναδείχθηκε μέσος της χρονιάς στη χώρα του και έκανε ντεμπούτο με την Εθνικής Νορβηγίας. Συνολικά στη Σταρτ έμεινε μέχρι το 1996, παίζοντας 159 φορές και σημειώνοντας 11 γκολ.

Το 1995 παραχωρήθηκε για ένα χρόνο δανεικός στην Ουτρέχτη, στην οποία έπαιξε εννιά φορές και επέστρεψε στην πατρίδα του. Το 1996, επέλεξε να κλείσει το κεφάλαιο Σταρτ, η οποία είχε πέσει κατηγορία. Πήγε στην Αυστρία και την Λιντς, με την οποία έκανε μια γεμάτη χρονιά. Μάλιστα, τη σεζόν εκείνη, ο σκηνοθέτης Τόμας Ρομπσαμ, τον ακολούθησε στην νέα του περιπέτεια και γύρισε μια ταινία αφιερωμένη στον διεθνή μέσο με τον τίτλο «Το Κουνούπι». Το παρατσούκλι του προήλθε από τον τρόπο πανηγυρισμού του, αφού κουνούσε τα χέρια του σαν να φτερουγίζει. Και το 1997, ήρθε η ώρα του Παναθηναϊκού.

Μεταγραφικό «μπαμ» και... «πράσινος» γαμπρός!

«Αποτελεί προϋπόθεση να είναι ενεργά μέλη των εθνικών ομάδων», έλεγε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στο ξεκίνημα της μεταγραφικής περιόδου, όπου έγιναν μεγάλες αλλαγές στο ρόστερ. Ο Βασίλης Δανιήλ επέστρεφε στον πάγκο των «πρασίνων», αφού οι προσπάθειες προσέγγισης του Άνχελ Ιορντανέσκου έπεσαν στο κενό και σιγά-σιγά συμπληρώνονταν τα κομμάτια του πράσινου παζλ. Ξεχωριστή θέση σε αυτό είχαν οι δύο Νορβηγοί, ο Μίκλαντ και ο Στράντλι, ο οποίος μας έχει απασχολήσει σε προηγούμενη ανάρτηση. Ο Παναθηναϊκός, διατηρώντας χαμηλούς τόνους -κυρίως στην περίπτωση του Μίκλαντ- τους έκλεισε και τους δύο!

Μάλιστα, το «κουνούπι» είχε προκαλέσει χειροκρότημα από κάθε γωνιά του κόσμου σε μια αναμέτρηση της Νορβηγίας με τη Βραζιλία και είχε κάνει τον Ρομάριο να δηλώσει: «Πρόκειται για απίστευτο ποδοσφαιριστή. Μας έπαιζε μόνος του στο κέντρο για 90 λεπτά. Έκανε όλη τη δουλειά από απόψεως τεχνικής και οργάνωσης». Παρότι ο Στράλντλι ήταν πιο γνωστό όνομα και ο λόγος που η ελληνική ομάδα έστρεψε το ενδιαφέρον της στη Βραζιλία, οι άνθρωποι του τριφυλλιού (και άλλων ομάδων!) και συγκεκριμένα ο σκάουτ Βαγγέλης Βλάχος, είχαν πάθει πλάκα με τον μικρόσωμο μέσο! Για να τον φέρουν στην Ελλάδα, οι άνθρωποι της ομάδας τον... άρπαξαν κυριολεκτικά από τα αποδυτήρια, μετά από ματς της Νορβηγίας με την Ουγγαρία. Στις πρώτες εβδομάδες του στην Αθήνα, ο Μίκλαντ παντρεύτηκε. Και ζήτησε πράσινες φανέλες για να τις φορέσουν στο γάμο του οι φίλοι του!

Οι φήμες θέλουν τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να κερνά ρακές τους Νορβηγούς όταν έπεφταν οι υπογραφές. Δεν μπορούσε φυσικά να σκεφτεί ότι για τον Μίκλαντ, το αλκοόλ θα αποτελούσε τον μεγαλύτερο αντίπαλό του μέσα στα γήπεδα... Στον Παναθηναϊκό έπαιξε μια τριετία, μέχρι και το 2000 και αποτέλεσε τον ορισμό του σύγχρονου «οκταριού». Μηχανάκι στη μεσαία γραμμή, με εξαιρετική ανασταλτική αλλά και οργανωτική παρουσία. Με τρομερή φυσική κατάσταση, ηρεμία και ουσία στο παιχνίδι

του. Ένας ολοκληρωμένος box to box, πολύ πριν ο συγκεκριμένος όρος μπει στη ζωή μας. Ωστόσο, η αδυναμία του για το αλκοόλ προκαλούσε εκνευρισμό στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Ο Μίκλαντ είχε πιαστεί ουκ ολίγες φορές μεθυσμένος και η εξωγηπεδική του ζωή προβλημάτιζε...

«Τα καλύτερά μου χρόνια...»

«Ήταν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου. Ήμουν πολύ τυχερός

, επειδή ο Παναθηναϊκός είχε μια πολύ καλή ομάδα εκείνη την περίοδο. Είχε κάποιους παίκτες που στη συνέχεια έγιναν Πρωταθλητές Ευρώπης με την Ελλάδα. Πραγματικά σπουδαία ομάδα. Όμως δεν καταφέραμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα και αυτό ήταν κρίμα. Επίσης ήταν άδικο, αξίζαμε έναν τίτλο», τονίζει στο gazzetta.gr ο Μίκλαντ. Ο κόσμος δέθηκε από την αρχή

μαζί του. Λίγο το ότι ήταν παικταράς, λίγο το ξεχωριστό... cool και μποέμ στιλάκι του, με το μακρύ μαλλί και το μούσι, δεν ήθελε και πολύ...

Την πρώτη του σεζόν, το 1997-98, έπαιξε συνολικά 34 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και σημείωσε 2 γκολ. Την επόμενη, με την ομάδα να παίζει και στο Τσάμπιονς Λιγκ, αγωνίστηκε 31 φορές. Σημείωσε γκολ και στην Ευρώπη, με αντίπαλο την Ντιναμό Κιέβου. Ένα ματς που του έχει μείνει αξέχαστο. Στο πρωτάθλημα, όμως, η ομάδα του τερμάτισε τρίτη

, πίσω από Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Το 1999-2000, τη χρονιά του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα,το «κουνούπι» αγωνίστηκε 30 φορές. Ο ίδιος θυμάται, μιλώντας στο gazzetta.gr: «Τα ματς που μου έχουν μείνει αξέχαστα είναι κυρίως δύο.

Η νίκη

με την Ντιναμό Κιέβου, η οποία τότε ήταν σπουδαία ομάδα. Είχε μεγάλους παίκτες και είχε προηγηθεί στην έδρα μας, αλλά με ένα γκολ δικό μου και ένα του Λυμπερόπουλου πήραμε μια σπουδαία νίκη. Επίσης θυμάμαι και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό το 1999, που είχαμε κερδίσει 2-0. Είχαμε κάνει ένα πολύ καλό ματς και μπορούσαμε να βάλουμε περισσότερα γκολ. Μια νίκη που την είχαμε χαρεί πάρα πολύ, γιατί είχαμε καιρό να νικήσουμε τον Ολυμπιακό». Ως παίκτης του «τριφυλλιού» έπαιξε και σε δύο τελικούς Κυπέλλου, αλλά αποχώρησε και τις δύο φορές ηττημένος. Τη μία από τον Πανιώνιο και την άλλη από τον Ολυμπιακό.

Η Εθνική και οι μπύρες

Την περίοδο εκείνη ο Μίκλαντ αποτελούσε βασικό στέλεχος της Εθνικής Νορβηγίας. Με το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα πήγε στο Μουντιάλ του 1998, ωστόσο δεν έμεινε μακριά από τα σκάνδαλα! Η κάμερα τον συνέλαβε μεθυσμένο σε ένα μπαρ μαζί με τον Χένινγκ Μπεργκ, με τον προπονητή του να εξοργίζεται! Οι παίκτες δήλωσαν ότι απλά ήπιαν μερικές μπύρες, αν και αργότερα ο Μπεργκ παραδέχθηκε ότι ήταν... λιώμα! Έπαιξε και στο Μουντιάλ του 1994, ενώ πήρε μέρος και στην τελική φάση του Euro 2000. Η ασίστ του στον Λεονάρντσεν στο ματς με τη Σλοβενία για την εν λόγω διοργάνωση, έμεινε στην ιστορία! Συνολικά φόρεσε 78 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο, όντας μέσα στο top 10 των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Εθνικής.

Το «αντίο» και τα νέα προβλήματα

Το καλοκαίρι του 2000, ο Παναθηναϊκός αλλάζει σελίδα, με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να αποσύρεται, τον Τζίγκερ να αναλαμβάνει και τον Άγγελο Φιλιππίδη να χρίζεται πρόεδρος. Το συμβόλαιο του Μίκλαντ, που ήταν για 3+2 χρόνια δεν ανανεώνεται από επιλογή του και ο παίκτης πηγαίνει στη Μόναχο 1860. Ήθελε να δοκιμαστεί σε ένα πρωτάθλημα με μεγαλύτερη δυναμική και παράλληλα να είναι πιο κοντά στη Νορβηγία και την οικογένειά του. Το όνομά του είχε ακουστεί και για τον Ολυμπιακό, ο οποίος μάλιστα φέρεται να τον... χρύσωνε για να φορέσει την ερυθρόλευκη.

Ο ίδιος τόνιζε ωστόσο ότι «Είμαι συναισθηματικά δεμένος με τον Παναθηναϊκό. Αν πήγαινα στον Ολυμπιακό θα έπρεπε να κυκλοφορώ με σωματοφύλακες». Τελευταίο του ματς ήταν ένα 5-0 με τον Απόλλωνα. Ο Μίκλαντ, μαζί με τον Ασάνοβιτς, μπήκαν αλλαγή στη θέση των Βαζέχα και Χένρικσεν αντίστοιχα και ο κόσμος τους αποχαιρέτησε με τον δικό του τρόπο. Φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά τους. Ο Νορβηγός αποχώρησε για Γερμανία και για την Μόναχο 1860. Τα πράγματα όμως όσον αφορά τη σχέση του με το αλκοόλ δεν βελτιώθηκαν. Το αντίθετο.

Πλέον, ήταν... με τη βούλα αλκοολικός. Οι άνθρωποι της ομάδας προσπαθούσαν να τον πείσουν να δει κάποιον ειδικό, χωρίς να τα καταφέρουν. Τελικά, αφού τσακώθηκε με τον προπονητή του Πίτερ Πάκουλτ, έφυγε για την Κοπεγχάγη, στην οποία έμεινε για δύο χρόνια, κάνοντας 51 ματς. Αρκετές φορές ήταν εκτός λόγω τραυματισμών ή λόγω της γενικότερης κατάστασής του. Δημοσιογράφοι της εφημερίδας Ekstra Bladet τον βρήκαν να σέρνεται έξω από ένα κλαμπ, τρεις μέρες πριν από αγώνα και να παρακαλά τους περαστικούς να τον βοηθήσουν να περπατήσει. Παράλληλα, στο ξεκίνημα της σεζόν έχασε την ομαδική φωτογράφιση, αφού δεν κατάφερε να ξυπνήσει από την υπερκατανάλωση ποτού. Στο ίδιο διάστημα, παραδέχθηκε on camera τα προβλήματά του και αποκάλυψε ότι για το λόγο αυτό πήρε διαζύγιο. Τη χρονιά εκείνη, βγήκε και η αυτοβιογραφία του, γραμμένη από τον Χάβαρντ Ρεμ, ο οποίος τον είχε πείσει για το εγχείρημα την εποχή που ήταν στην Ελλάδα!

Μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη

Μετά από ένα χρόνο εκτός λόγω τραυματισμών, τον Ιούνιο του 2004 ανακοίνωσε την απόφασή του να σταματήσει τη μπάλα σε ηλικία 34 ετών. Δεν κατάφερε όμως να μείνει για πολύ μακριά από το ποδόσφαιρο. Το 2007 με τη συνδρομή του δημιουργήθηκαν ακαδημίες στην πόλη του και ένα χρόνο μετά, επέστρεψε στην ενεργό δράση με την αγαπημένη του Σταρτ. Στο ενδιάμεσο, συνέχισε να έχει προβλήματα με το αλκοόλ, αλλά και τα ναρκωτικά. Η μετάβασή του στην «κανονική» ζωή δεν ήταν εύκολη. Κλείστηκε στον εαυτό του. Και το Σεπτέμβριο του 2008 τα μπλεξίματα αυξήθηκαν για τα καλά. Κατηγορήθηκε για κατοχή και χρήση κοκαΐνης, όπως και για περιφερειακή παρουσία σε κύκλωμα διακίνησης.

Ο ίδιος δεν θέλει να μιλάει για την σκοτεινή περίοδό του. Πέρασε από δικαστήριο, όπου κατέθεσε πως η κοκαΐνη ήταν για προσωπική του χρήση. Δεν καταδικάστηκε σε φυλάκιση, αλλά έκανε κοινωνική εργασία

. Τον ίδιο όμως, τον πείραξε περισσότερο η τιμωρία από τα ΜΜΕ και το «σταύρωμα» που του επεφύλασσαν. Έκανε και ένα πέρασμα από τη δανική Ντράμεν πριν κρεμάσει οριστικά τα παπούτσια του το 2009. Δούλεψε για ένα διάστημα στην τηλεόραση, ως σχολιαστής, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι το «γυαλί» δεν του ταιριάζει. Ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρίσορ, ερασιτεχνικής ομάδας της πόλης του και αποφάσισε ότι τον έλκει ο κοινωνικός ρόλος της μπάλας...

Τα κοινωνικά πρότζεκτ

Από το καλοκαίρι του 2013, από κοινού με τον πρώην διεθνή Νορβηγό Βίνταρ Ρίσεθ, έχουν αναλάβει τις προπονήσεις στην ομάδα street soccer της χώρας του. Μια ομάδα που απαρτίζεται από νεαρούς ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Μέσω της όλης διαδικασίας, προσπαθούν να τους επανεντάξουν και να τους βρουν και δουλειά. Το καλοκαίρι, θα πάρουν μέρους στο Μουντιάλ του δρόμου στη Βραζιλία. Σε μια παράπλευρη διοργάνωση με το φανταχτερό Παγκόσμιο Κύπελλο. Παράλληλα, στην πόλη που ζει πλέον, το Κράγκερο, εργάζεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πρότζεκτ. Το «pobelprosjektet» έχει στόχο τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας. Στοχεύει να βοηθήσει παιδιά που είτε βρέθηκαν εκτός σχολείου, είτε για τους δικούς τους λόγους παρέκκλιναν της πορείας τους, με τελικό στόχο να τους παρέχει εκπαίδευση και να τους βρει μια αξιοπρεπή δουλειά. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Μίκλαντ αποτελούν οδηγό για τους πιτσιρικάδες, που τον έχουν πολύ ψηλά. Και ο ίδιος βρίσκει έτσι τη δυνατότητα να κάνει κάτι που τον γεμίζει.

«Δουλεύω με νέα παιδιά. Είχα προβλήματα με τη ζωή μου και προσπαθώ να επιστρέψω με αυτόν τον τρόπο. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι παίκτες που δεν θέλουν να παίξουν οργανωμένο ποδόσφαιρο. Παίζουν

στο street football και προσπαθούν παράλληλα να κοινωνικοποιηθούν μέσω αυτού. Θα πάμε στο Παγκόσμιο!», τονίζει χαρακτηριστικά στοgazzetta.gr, ενώ όσον αφορά το μέλλον του; «Θέλω να δουλέψω με νέα ταλέντα, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στη Νορβηγία. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω στον Παναθηναϊκό!»